Jende askok sindikatuak ez ditu gogoko. Langile publikoek diru asko irabazten dutela pentsatzen dute eta, garai hauetan, langile hauek gabonetako paga gabe gelditzea normaltzat hartzen dute. Bildun badago halako jendea, gutxiengoa espero dut, normala da beraz jende horrek galdetzea “zer dabil ELA Donostiako udalean protestaka?” Testu hau ez da hauentzat.
Badago jendea, ordea, sindikatua langileen instrumentu garrantzitsutzat duena. Badakiena langileak kolektiboki antolatzen ez badira nagusien menera daudela, eta behar hutsagatik boterearen esanetara makurtzea besterik ez dutela. Jende honek badaki egun dauzkagun lan baldintzak ez dizkigula inork oparitu, gure aurrekoek egindako borrokak lortuak direla baizik. Egun, neoliberalismoak eragindako indibidualismo kontsumistaren garaiotan, indar kolektibo hori ahul egonda ere, zenbait enpresatan ematen diren borroka eredugarriak hunkitzen ditu. Zenbait lekutan hilabeteetako langile borrokek herri guztiaren sostengu sentitua jasotzera heldu dira. Boterearen erasoari duintasunez aurre egiteak ukitu egiten gaitu.
Barcinak gabonetako paga kendu eta gainera ziria sartu nahi izan zigunean aurre egin zitzaion, logikoa denez. Ez zen ezer arrarorik gertatu. Kontua, ordea, ozpindu egin da Barcinak egindakoa Donostiako udalak egin duenean.
Donostiako udalak gabonetako paga ez ordaintzea erabakitzen duenean, langileek bi aukera dituzte: ixilik geldtitu eta erabakia irentsi, edo erabakiaren kontra protesta egin. Erabaki hauei aurre egitea ez da erraza. Gatazkan ibiltzea ez zaio inori gustatzen, eta askotan bakean jarraitzearen truke gure kontrako erabakiak onartzen ditugu, gero jarrera hori razionalki justifikatuko duen arrazoibide aratza eraikitzen dugun bitartean. Leku bakoitzeko langileen antolakuntza eta adorearen arabera erantzunak sendoagoak edo apalagoak izan ohi dira. Eraso berdin bati ez zaio inoiz leku guztietan berdin erantzuten.
Donostiako kasuan Barcinaren erabaki bera hartu duena Bildu izan da. Erabaki honen aurrean LABek erabaki du ez protesta egitea. Gobernuarekin ulerkor azaldu da. Nik uste jarrera honen atzean dagoena dela Bilduren kontrako protestek koalizioa ahuldu dezakeenaren beldurra. Hortaz, Bildu ez ahultzearren langileek onartzen dute gabonetako paga gabe gelditzea. Langileek eskubide bat galtzen dute oraingo sakrifizioak etorkizunean fruituak emango dituelakoan. Hori aukera bat da, baina fedea eskatzen du. Orain eskubide batzuk defendatzeari uko egin etorkizunean gauzak hobe joango direlakoan.
ELAk berriz, ez du aukera hori egin. ELA erabakiaren kontra dago eta protesta egiten du. Berdin zaio nor izan den erabakia hartu duena. Izan Barcina, edo izan Bildu. Boterean dagoenari beti izango zaio errazagoa langileen kontra joatea kapitalaren kontra baino. Horregatik langileek indarrez behartu behar dute gobernua hartzen dituen erabakiek langileak kaltetu ordez kapitala kalte dezaten. Indar hori gabe, erabaki hauei aurre egin gabe, etorkizunean Bilduk egingo dituen politikak egungoak baina hobeak izango direla ez du ezerk ziurtatzen.
ELAren protestek eta kritikek, kaleko mobilizazio sozial exigente batek, langileen intereserako Bildu hobe bat egingo du etorkizunean. Bilduren erabaki guztiak txalotu eta onartzen dituen langile klase esaneko batek, ordea, Bildu indar eraldatzaile potentziala izatetik urrundu egingo du, hori baita boterea hartzen dutenen bide naturala. Bildu salbuespena izan daiteke, baina hori sinisteko fedea behar da.
Emeki Kunama 